Dag 10 San Lucido–Villa San Giovanni (186km)

We zakken steeds verder naar het Zuiden en het lijkt wel of de ontbijtjes steeds slechter worden. Vanmorgen alleen taartjes en een bolus, geen eieren of ham kaas. Wel droge koek die je moet wegspoelen met een lading thee. Marjo vond het helemaal niet te pruimen. Op weg dan maar richting Sicilië. Bij de eerste tankstop was er geen benzine te krijgen, zou het dan toch slecht gaan in Italië? Bij de tweede was er genoeg dus de tanken gevuld.
De eerste 100 kilometer binnendoor langs een mooie kustweg, je kon eigenlijk zo met motor en al de middellandse zee in rijden. Dan de A3 op en ik zocht eigenlijk een drankstop. Er stond wel een grote P- langs de weg, bij een uitvoegstrook, die ik dan ook pardoes opschoot. Marjo had niet op deze manoeuvre gerekend en moest alle zeilen bijzetten om deze afslag niet te missen. Helaas was er geen vocht of iets te eten te koop. Marjo wilde nog wel even foto’s nemen maar belande in de doornstruiken en van alles wat chauffeurs achterlaten. Verder maar weer, zo’n 40 km voor het eindpunt eindelijk vocht en eten om het ontbijt aan te vullen. Dan het laatste stukje welke bestond uit de ene na de andere tunnel. Rond 13.30 uur arriveren wij in Villa San Giovanni en parkeerde wij de motoren in de garage van het 4sterren hotel. Dat we de route kort gehouden hebben en we zo vroeg zijn is bewust gedaan, kunnen we vanmiddag rustig bekijken hoe we morgen gaan overvaren naar Sicilië.
Om vijf uur de stad in, eerst maar een biertje op het hoekje genomen, dan lopen we naar de haven is dichtbij. Moeten wel onder een spoortunnel door, dit blijkt afvoer weg van de veerdienst. Op een geven moment zit het hele af-rijverkeer vast, er blijkt een grote vracht wagen net zijn steek-as gebroken te hebben in de spoortunnel. Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven; Wat een chaos, je kon niet meer naar de veerboot en ook niet meer eraf komen. De politie die ter plaatse kwam om e.e.a. te regelen had totaal geen besef van de draaicirkel van een vrachtauto. Ze stonden te zwaaien en te fluiten maar vast is vast.
Wij hebben het schouwspel gevolg op de hoek bij de plaatselijke dorpskroeg waarvan de uitbater ook in Nederland was geweest. Anderhalf uur heeft het schouwspel geduurd alvorens de boel weer op gang kwam. Inmiddels had de uitbater, die meer op een grammofoonplaat leek, zijn hele hebben en houwen aan ons verteld. Wij moesten hier ook maar blijven eten was het beste en goedkoopste uit de stad. Voor Oma (leny) had hij wel een goed visje, en Opa, ik dus, moest ook maar eens aan de pasta. Zo gezegd zo gedaan, en na verscheidene biertjes en een goed diner, wat we niet op konden, hebben we de tent vaarwel gezegd en waren blij dat we verlost waren van die hyper ratelende zijn best doende uitbater. Van ons eigenlijke doel, tickets voor de veerboot te halen is niet veel terecht gekomen, toen we om 22.00 uur wisten waar we ze konden krijgen zeiden daar ze kom morgen maar terug.

Groet van Dirk en de rest van de crew.