Dag 14 Sofia Bulgarije – Kladovo Servië 330 km.

Een al oude wijsheid is om s’morgens bij een nieuwe rit je tank vol te gooien.!!!!
Marjo tart het geluk.

Vanochtend vroeg uit de veren en om 9.00 uur op de motor richting Sofia (Bulg) bij het vertrek is het 13 Gr. Dus koud en motorjassen aan. Het is al aardig druk en er begint filevorming, lang niet gehad. Het is voordringen en doordouwen geblazen en links en rechts er voorbij. Op claxonneren geeft ik geen acht; door drukken dus en bij Marjo zien te blijven want ze wringen zich er zo tussen. We zijn Sofia gauw voorbij en gaan weer 100 km de bergen in.
Het bevreemd mij dat Marjo de tankstop overslaat maar mijn motor is zuiniger dus laat ik het maar. De bergen in dus 100 km zeer slechte weg, Albanië was er niets bij. De motor leek uit elkaar te rammelen en de vrouwen achterop schoten met regelmaat uit het zadel. Op de top stopt Marjo plotseling, “Mijn benzine is op”. “Dacht dat hier een pompstation was”, zijn GPS gaf dat aan. Nu de mijne niet en ik rij nog niet op reserve. “Ik al een hele tijd” zegt Marjo denk dat ik nog één litertje heb. Doorrijden we zien wel zeg ik en mee begint mijn lampje te knipperen, dan kan ik nog minstens 50 km. Met zijn motor uit begint Marjo de afdaling, wel lastig want nu kan ik niet meer zien wanneer hij remt. Ik besluit de tussen liggende afstand te vergroten omdat een auto achter mij aardig aan het douwen was. Zonder problemen bereiken wij in het dal een pompstation en slaakte Marjo een zucht van verlichting. Dat Mieke hier niet bij mee was laat zich raden. Die zag zich al vast zitten in het berenbos. Daarna kregen we een bijna nieuwe weg welke onderbroken werd door een brug die gesloopt was wij stoppen dus. Komt er een ezelskar met chauffeur en beladen met takken aan, die stopt. Marjo maakt een niet te verstaan praatje met de man en mag foto’s nemen vervolgens geeft hij de man een hand welke door de man gekust wordt, Marjo niet blij. Toen ik met mijn motor er voorbij reed, wilde de ezel er vandoor, een grote brul van de oude man en de ezel was weer in het gareel. Verder dan maar de omleiding van het brugje volgen en waren om 13.30 uur al bij de lunchstop. Dat was bij een mooi hotelletje met zwembad. We hebben even geaarzeld of we hier zouden blijven was ook al weer 32 Gr. maar het was nog zo vroeg dat we doorreden naar de Servische grens welke 60 kilometer verder was. Er stond slecht één auto voor deze grenspost welke ook nog een kennis bleek van de beambte. Met alleen een paspoort controle en een stempeltje passeerde wij zonder problemen beide grensposten. De beambte waren buitengewoon vriendelijk en stonden onze motoren te bewonderen. Na een hand zwaai verder gereden. Op zoek naar en Servisch hotel. Marjo reed eerst nog een klein weggetje in en ik dacht als dat maar goed gaat. Na 8 km hield het asfalt op en zaten in een gehucht vol keien weggetje (totaal geen verharding meer vanaf hier). Marjo wou het nog wel proberen maar ik paste hiervoor en zei omdraaien en terug naar de hoofdweg. Wel hebben we hiermee een stukje van het echte Servië gezien met landarbeiders die nog alles met de hand doen oa het oogsten van de maïskolven. 15 km laten staan we voor een 4 sterren hotel in de stad Kladovo, het duurste tot nog toe, wel met zwembad en daar liggen Leny, Marjo en Mieke nu in terwijl ik dit verslag typt. Daarna zullen ze wel gaan bruinbakken, dat is niets voor mij. Het hotel ligt aan een grote rivier en aan de andere zijde ligt Roemenië. Daar komen we morgen dus terecht.

Groet van Dirk